Last love

ข้อมูลเบื้องต้น

นี้เป็นเรื่องแรกที่ผมเขียนครับยังมือไหม่อยู่ขอความกรุณาด้วยครับ
ติชมหนอยนะครับเพื่อว่าจะได้ไปพัฒนาฝืมือ
ปล.ไครวาดรูปประกอบหน้าปกให้ผมหนอยก็ดีนะครับ

เนื้อเรื่อง

ผมเชวาเป็นวันแรกที่ผมจะได้เป็นหมดในโรงพยาบาลเอกชนแห่งนี้หลังจากที่ผมเป็นหมอฝึกหัดมา1ปีเต็มความจริงแล้วผมก็ยังงงว่าจบมาได้อย่างไร แต่มันก็จบมาแล้ว ผมตรงไปที่ห้อง ผอ. ก็พบ ผอ นั้งอยู่ที่เก้าอี้หันหลังไห้ผม
**หวัดดีนายมาทำงานไหม่ที่นี้ไช้ไหม** ผอ ถามผม
**ครับผมเชวาจะมาทำงานวันนี้เป็นวันแรก**
**เอาละๆ ไม่ต้องแนะนำตัวมากหรอกแล้วไม่ต้องเรียกผมว่า ผอ ก็ได้เรียกผมว่าไคโดละกัน**
**ครับคุณไคโด**
**งันงานแรกของเธอ...ไปดูแลคนไข้ที่ห้อง325ละกันนะแล้วประวัตฺต่างๆไปรับที่แผนกโรคหัวใจนะ**
**ครับ**
ผมไปรับประวัฒิคนไข้แล้งตรงไปที่ห้อง325ผมเคาะประตูแล้วมีเสียงลอดผ่านมาตอบผม
**เข้ามาได้ค่ะไม่ได้ล็อก**
ผมเปิดประตูเข้าไป เห็นคนไข้ผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งสถาพของเธอดูไม่น่าจะป่วยเลยนั้งอยู่บนเตียงดวงตามองไปที่หน้าต่าง
**สวัสดีครับ คุณ...ทำอะไรอยู่หรอ**
**ฉันดูนกค่ะ ดีจิงๆนะค่ะนกนี้สามารถบินไปไหนมาไหนได้อย่างอิสละเสรี**
**....... **ผมเงียบเพราะเข้าใจเธอดีเพราะเธออยู่ที่แผนกโรคหัวใจซึ่งต้องดูแลสุขภาพมากกว่าไคร

**คุณชื่ออะไรครับ**
**ฉันชื่ออากิ คะ**
**จากประวัฒิคนไข้มันบอกว่าคุณอยู่มา3ปีแล้ว**
**ค่ะ**
**คุณรู้ตัวไหมครับว่าคุณเป็นโรคอะไร**
**ฉันเป็นโรคเส็นเลือดหัวใจตีบคือมันเล็กกว่าปกติต้องค่อยชีดยากระตุนทุกครั้งที่มีอาการค่ะ**
**อือ... ดีครับงันวันนี้คุณรู้สึกยังไงบ้างครับ**
**ออ สบายดีค่ะ**เธอพูดพร้อมกับยิ่มไห้ผม
**วันนี้ยังไม่มีอาการสินะครับ**
กรึบ... เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับมีนางพยาบาลและหัวหน้าแผนกเข้ามา
**สวัดดีครับคุณเชวา แล้วคุณอากิวันนี้ดูคุณสบายดีนะครับ**
**ขอบคุณค่ะ**
**เออคุณเชวานี้นางพยาบาลคนไหม่ที่จะมาทำงานรวมกับคุณเธอชื่อจั๊กจันครับ**
**สวัสดีค่ะ**
**จั๊กจั๊น?**
**ออ เธอเป็นชาวต่างชาติน่ะเข้ามาหางานทำในประเทศไทยงันผมไปล่ะนะเดียวต้องไปดูคนไข้รายอื่นอีก ผมชื่อยานากิมีอะไรก็ถามผมได้นะ**
**ครับ**แล้วหัวหน้ายานากิก็เดินออกไปจากห้อง**
**คุณหมอค่ะต้องไปทำงานแล้วเดียวคนไข้ฉันดูแลไห้เอง**
**ขอบคุณครับงันผมไปล่ะนะคุณอากิ แล้วถ้ามีอพไรเรียกผมได้นะ**
**คุณหมอค่ะแล้วฉันจะหายไหมค่ะ**เธอเรียกผม พร้อมกับยิ้มราวนางฟ้ามาที่
**ครับคุณต้องหายแน่** ผมตอบไปเพราะใบหน้าที่ราวกับนางฟ้าของเธอ

วันรุ่งขึ้นผมมาทำงานตามปกติคิดว่าจะมาทำรายงานการดูแลรักษาให้กับอากิ
**คุ...คุณหมอคะแย่แล้วคุณอากิ...**จั๊กจั๊น เปิดประตูเข้ามาในห้องอย่างรีบร้อน ผมจึงรีบไปหาเธอที่ห้องแล้วเข้าไปพบว่าเธอกำลังทุลนทุลายอยู่เธอดินไปดินมาบนเตียงหน้าเธอเป็นสีเขียวเหงือท่วมตัว ผมหยิบเข็มชีดยาที่ในตู้ในห้องกับยาของเธอมาแล้วชีดเข้าไปที่ข้อมือของเธอ ผมไห้จั๊กจันจับตัวเธอไว้ไม่ไห้ขยับเพื่อผมจะได้ชีดยาเข้าที่เส็นเลือดของเธอได้ง่าย

ชีดเข้าไปสักพัก สีหน้าเธอเริ่มดีขึ้นอาการหืดหอบลดลงแล้วเธอก็หลับไป ผมบอกไห้จั๊กจั๊นไปดูแลคนใข้คนอื่นต่อ ผมจะดูแลอากิเอง ผมจับมือเธอไว้แน่นหวังแต่เพียงว่าเธอจะไม่เป็นอะไร แล้วลืมตาตื่นขึ้นมา ผมจับมือรอเธอจนหลับ
**คุณหมอค่ะ...คุณหมอค่ะ**ผมได้ยินเสียงของอากิจึงสดุงตื่น
**อ...ออ คุณตื่นแล้ว** มือทั้ง2ข้างของผมยังกุมมือเธอไว้ ผมตกใจลนลานแล้วปล่อยมือจากเธอ ในใจผมคิดว่าเราเป็นอะไรไปนะนี้คนไข้นะเฟ้ย
**เอ...เออคุณไม่เป็นอะไรแล้วนะครับเอ..เออ...**
**เรียกฉันอากิเฉยก็ได้ค่ะ คุณหมอ**เธอพูดแล้วยิมมาไห้ผมอีก มันทำไห้ใจผมสงบลงผมจึงบอกไปว่า
**ย...อย่าเรียกผมว่าคุณหมอเลย ร...เรียกผมว่าเชจังก็ได้**
**คะ...ค่ะเชจัง**
ถึงตอนนี้คงมีบ้างอย่างเกิดขึ้นในใจของเราทั้งสองดวงแล้ว
ตั้งแต่นั้นมาผมก็ไปเยียมไข้เธอบ่อยๆ ไม่ว่าจะเป็นวันหยุดของผม วันหยุดราชการ ผมคอยดูแลเธอไม่ห่าง หัวใจของเราสองดวงอยู่ในห้องๆนี้ ห้องของโรงพยาบาลที่เล็กๆไม่ไหญ่มาก แต่สำหรับเราแล้วมันเป็นที่เราจะได้พบกัน ห้อง325

วันหนึ่งผมกำลังเดินอยู่ที่ระเบียง ที่มุมๆ หนึ่งผมได้ยินที่นางพยาบาลคุยกัน
เวลาผ่านไป 1 เดือน

**เธอๆ รู้เรื่องคนไข้ห้อง 325 ไหม** ผมได้ยินว่าเป็นอากิจึงแอบฟัง

**รู้ไหมว่าผู้หญิงคนนี้น่ะ ยังไงๆก็ไม่มีทางรอด รู้สึกว่าจะอยู่ได้อีกแค่ครึ่งปีหรือเร็วกว่า   นั้น**

ผมสดุงที่ได้ยินแบบนั้นมันก็ไม่หน้าแปลก แต่ผมไม่สามารถทำใจที่จะรับมันได้ ตัวผมตอนนี้แควงควาง เหมือนลอยอยู่กลางอากาศ มันไม่เป็นไปไม่ได้ที่เวลานี้มันจะมาถึงเร็วแบบนี้ ทั้งๆที่เธอก็ดูแข็งแรงดีแต่ทำไมละ ผมเดินหลับไปที่ห้องของอากิอีกครั้ง
**อ้าว! เชจังเมื่อกี่มาแล้วไม่ใช่หรอ**เธอยืนเล่นกับนกอยู่ที่หน้าต่างแล้วหันมาทักผม
**อะ....เออ...ผมลืมของไว้น่ะ**
ผมพะอืดพะอมพูดแล้วมองเธอ เธอที่ตอนนี้ร่าเริงและเหมือนนางฟ้ากำลังเล่น คุยกับนก ผมเห็นว่าเธอคนนี้คนที่ตอนนี้ผมรักที่สุดคนรักของผมทำไม เธอกำลังจะจากผมไปแล้ว ผมยังดูแลเธอได้ไม่ถึงที่สุดเลย ทำไมล่ะ ความคิดฟุงซานวิ่งเข้ามาในหัวของผมมากมาย จนผมกลั่นน้ำตาไม่ไหว
**เชจังเป็นอะไรไปมีอะไรหรอ**เธอเข้ามาหาผมแล้วถามมันยิ่งทำไห้ผมเศร้าใจตอนนี้ในใจเธอยังไม่รู้ว่าเธอกำลังจะอยู่ได้อีกไม่นานแต่เธอยัง มีเวลามาห่วงคนไม่ได้เรื่องอย่างผมเธอกอดผมไว้แล้วปลอดผม
**มีอะไรหรือเชจัง ยังมีฉันอยู่นะ ถ้ามีอะไรก็มาปรึกษาฉันได้เพราะฉันรักเธอ ฉันไม่อยากไห้คนรักของฉันต้องเศร้าใจมันจะทำไห้ฉันเสียใจไปด้วย** โอ พระเจ้าเธอเป็นแม่พระของผมจริงๆ ผมคงไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ตอนนี้ผมเป็นหมอที่ไห้คนไข้...ไม่สิตอนนี้เธอคือคนรักของผมมารักษาหัวใจของผมแทนสะแล้ว
วันรุ่งขึ้น

ผมก็มาหาเธออีก

**อะ เชจังดูสินี้ผ้าผันคอที่ฉันทักไห้ลองดูสิ**เธอพูดพร้อมน้ำผ้าพนคอมาผันไห้ผม
**เมอรี่คริสมาสจ๊ะ**โอจริงสินะวันนี้มันวันคริสมาสแล้วนี้ แต่ผมไม่ได้มีอะไรไห้เธอเลย จึงมีบ้างอย่างเข้ามาในหัวผม
**อากิจัง เรา...ออกไปข้างนอกกันเถอะ**
**จริงหรอ! ฉันจะได้ออกไปข้างนอก**ผมพยักน้าแล้วเธอก็เตรียมเสื้อหนาวออกมา
ผมพาเธอนั้งรถเข็น แล้วพาเข้าไปในเมือง ไปซื้อของ ไปกินข้าวเย็น มันสนุกมากทั้งๆที่ผมไปเทียวกับไครก็ไม่สนุกเท่านี้มาก่อน ใจผมมันบอกว่าไม่อยากไห้เวลานี้จบไปเลย
ตกค่ำ
**วันนี้ฉันสนุกมากเลยละเชจัง!**
**อือผมก็เหมือนกัน**
**ฉันไม่อยากไห้มันหายไปเลย อยากอยู่กันเชจังอย่างนี้ตลอดไป**เธอพูดอย่างงอเหงา แล้วหิมะก็ตกลง
**ว้าว! ดูสิไวคริสมาส ฉันไม่ได้เห็นมันมานานแล้วละสวยมากเลยนะเชจัง**
**อือ...มันสวยที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมาเลย**
**นี้...อากิ...สักวันเธอจะต้องหาย เมื่อเธอหายเมื่อไร...เราแต่งงานกันนะ**
**...จ๊ะเชจัง...**
**ผมจะต้องทำไห้เธอหายไห้ได้ผมขอสาบาลต่อหิมะพวกนี้...**วันนี้จะเป็นวันที่ผมไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิต

ตั้งแต่วันนั้นผมก็ศึกษาหาวิทีที่จะรักษาเธอ แล้วผมก็จะไปหาอากิตอนเช้า ตอนดึกผมจะเอาหนังสือมาอ่าน ผมมักจะไปหลับที่ห้องของอากิเสมอๆ และเธอจะคอยดูแลผมเสมอเช่นกันทั้งที่ผมเป็นหมอ แต่เธอที่เป็นคนไข้ต้องมาคอยดูแลผมมันตลกดีนะ มันเป็นยังงี้ไปเลื่อยๆ จนในที่สุดผมก็หาวิทีเจอนี้ละมันต้องรักษาเธอได้แน่ ผมเสนอไห้เปิดประชุมการรักษาขึ้น

ในการประชุม

**เอาล่ะวันนี้ผมจะมาเสนอวิทีการรักษาคนไข้ห้อง325นางสาวอากิครับ**

**วิทีของคุณคืออะไรล่ะ**หัวหน้าแพทย์คนหนึ่งพูด

**นั้นคือการปลูกถ่าย เส็นเลือดจากผู้บริจากมาสู่คนใข้ครับ**ทุกคนหือฮา

**คุณเชวา วิทีนี้เราก็คิดได้แต่การคุณคิดสิว่าการผ่าตัดระดับนี้มันไม่ธรรมดาคนที่จะทำได้ต้อง
มีประสบการมากและต้องเสี่ยงกับการต่อต้านของรางกายคนใข้อีกด้วยนะคุณจะไหวรอ**หัวหน้าแผนกยานากิพูดเตือนใจผม

**ก็ถ้างันคุณจะไห้ผมใช้อวัยวะเทียมหรอ ถ้าหากใช้อวัยวะเทียมคนไข้จะต้องรับภาระหนักนะมันจะอันตรายกว่ามาก**
**แต่คุณ...**
**ปล่อยให้เขาทำเถอะ** ผอ เย่งขึ้นมา
**แต่ว่ามันอันตรายมากนะครับ**
**ก็ ถ้าเขาต้องการที่จะทำก็ได้เขาทำเถอะ แต่คุณต้องรับผิดชอบทุกอย่างนะ**
**ขอบคุณครับท่าน ผอ**
ผมดีใจมากจึงรีบไปหาอากิที่ห้อง325ทันที ตอนนี้ผมเหมือนกับว่ารักษาเธอหายแล้วทั้งที่เพิ่งจะขอการผ่าตัดได้
**เฮ็กๆ...อา...อากิจัง**
**มีอะไรหรอเชจัง**
**ผมหาวิรักษาอากิจังได้แล้ว**
**จิ...จริงหรอ**
**อือ...ในที่สุดเธอก็จะหาย แล้ว...เราแต่งงานกันนะ**ผมพูดแล้วจับเธอมา กอดที่อกผม
**จ๊ะ...เชจัง**
ผมเตรียมตัวทุกอย่างนั้นวันเวลา และอุปกรณ์ไห้พร้อมจนในที่สุดก็ถึงวันที่ผมจะต้องลงมือแล้ว
ผมไห้จั๊กจั๊นเตรียมตัวอากิไห้พร้อม ผมมารับเธอที่หน้าห้อง เข็นเตียงของเธอไปที่ห้องผ่าตัด มือของผมจับมือของเธอไว้แน้นเธอมองหน้าผมอย่างมีความหวัง ผมก็จะไม่ไห้เธอผิดหวังเช่นกัน...

ที่ห้องผ่าตัด อากิมองผมแล้วพูดกับผมก็นที่จะลับไปเพราะยาสลบ

**เชจัง ถ้าฉันหายเธอสาบาลไหมว่าจะดูแลฉันตลอดไป**

**...อือ ฉันจะอยู่ข้างๆเธอค่อยดูแลเธอตลอดชีวิตของฉัน**ผมจับมืออากิไว้แล้วจูบที่หน้าผากเธอเบา แล้วเธอก็สลบไป

ถึงตอนนี้ เธอเคยไห้อะไรๆ กับผมมากถึงตอนนี้ถึงเวลาที่ผมจะไห้เธอบ้างแล้ว
บรรยากาศในห้องผ่าตัด อบอวนไปด้วยความอึดอัด ผมใช้มีดผ่าตัดกรีดที่หน้าอกของอากิ แล้วเริ่มรักษา ความกดดันมาอยู่ที่ผมอากิจะลอด ก็ขึ้นอยู่กับมือทั้งสองข้างของผมแล้วผมผมค่อยใช้คลิบหนีบเส็นเลือดที่เป็นปัญหา แล้วตัดมันออก
**เอาเส้นเลือดมา**
จั๊กจั๊นหยิบเส็นเลือดที่อยู่ในโหล มาไห้ผมผมค่อยนำมันมาเย็บอย่างเบามือ และมีระยะห่างที่ไม่ห่างกันเกินไป และไกล็กันเกินไป เสร็ดไปหนึ่งฝังผมมองนาฬิกา มันผ่านมาแค่2นาที แต่สำหรับผมมันผ่านมาเป็นเวลานานเป็นชัวโมง ผมต้องรีบทำเวลาเพราะถ้าไม่มีเลือดไปเลียงหัวใจนานเกินไปอาดเป็นอันตรายได้ ผมใช้เวลาที่เหลือไม่มากเย็บ เส้นเลือดไห้ทันมันใช้เวลาเป็บเดียวแต่มันนานมากสำหรับผม หลังจากนั้นผมก็เย็บแผลของเธอ แล้วพาเธอไปที่ห้อง ICU เมื่อมาถึงผมบอกไห้จั๊กจั๊นและทุกคนออกไป ตัวผมนั้นถึงแม้ว่ามันไม่ควนที่จะอยู่ที่นี้แต่ ผมจับมือเธอไว้แน่นแค่หวังว่าไห้เธอลืมตาขึ้นมาเถอะ ถ้าพระเจ้ามีจริงของไห้เธอได้รอดผ้นจากยมทูตด้วยเถอะ...
**....เช...เชจัง...เชจัง**เสียงที่ปลุกผมเป็นเสียงที่ผมคุ้นเคย ผมลืมตาขึ้นแล้วมองไปตามที่มาของเสียง
**...อากิ...โอ...อากิ...โอขอบคุณสวรรณขอบคุณ**จับมือของเธอมาไว้ที่หน้าผม แล้วร้องไห้ออกมา อากิเห็นผมร้องไห้ด้วยความดีใจก็เลยกำมือของผมไว้แน่นตอนนั้นผมไม่รู้ว่าเธอร้องไห้เหมือนผมไหมเพราะนำตามันบังไปหมด...

เมื่อเธอ ออกจากห้องไอซียูมาอยู่ที่ห้อง 325 เหมือนเดิมผมก็เลยต้องดูแลเธอมากยิ่งขึ้นทั้งกลางวัน กลางคืน จนผมหลับตอนกลางวันในห้องเธอทุกที แล้วเธอจะค่อยเอาผ้ามาห่มผมเสมอๆ...
เมื่อเธอเริ่มแข็งแรง ผมจึงผาเธอทำกายภาพบำบัต เพราะรางกายเธอ ต้องได้รับการฝืนฝู ผ่านไปหนึ่งอาทิตเธอเริ่มเป็นปรกติ ผมจึงบอกเธอว่าเธอจะได้ออกจากโรงพยาบาล เธอตัดสินใจว่าจะอยู่กับผม ผมจึงเก็บของๆเธอ ไห้เรีบยร้อยลงในกระเป้าพรุ้งเธอจะได้ไปอยู่กับผมเธอบอกว่าเธอจะขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมมอบไห้เธอ...
เวลาผ่านไปทุกเช้าเธอจะตื่นขึ้นว่า ทำอาหารเช้าไห้ผม และเมื่อผมกลับมาที่บ้านของ ผมจะได้รับการตอนรับกลับและอาหารเย็นที่เธอทำไห้ บ้างครั้งที่จั๊กจั๊นกับหัวหน้ายานากิก็มาเยียมพวกผม ผมมีความสุขมากเมื่อมีเธออยู่ มันทำไห้ชีวิตของผมดูมีค่า ถ้าผมขาดเธอไปผมคงไม่รู้แล้วว่าจะอยู่ไปทำไม...

ผ่านมาแล้วนึงเดือนที่เธอมาอยู่กับผม ผมเห็นเธอรู้สึกไม่ค่อยร่าเริง ผมจึงชวนเธอไปสวนสนุก

**อือไปสิฉันไม่ได้ไปสวนสนุกนานแล้วละ**

เราจึงเตรียมตัวไปเทียวสวนสนุกกัน เรา2คนสนุกกันมาก แต่เมื่อมาที่นี้ผมสังเกตุเธอหลายครั้งว่าเธอมักจะเอามือกุมหน้าอก
ผมจึงถามเธอว่าเป็นอะไรไม
**ไม่เป็นอะไรหรอก**เธอยิ้มแล้วตอบมันยิ่งทำไห้ผมเป็นกังวล
เราอยู่ที่สวนสนุกกันตั้งแต่เช้ายันเย็น สุดถ้ายเราเลยไปขึ้นชิงช้าสวรรน ภาพยามเย็นของพระอาทิตที่กำลังลับขอบฟ้าไปมันช่างจับใจจริงๆ เราสองคนนั้งชิดกันดูพระอาทิตลับฟ้าผมนั้นอยากไห้ช่วงเวลานี้หยุดลงแค่ตรงนี้ไห้เราไ
ด้อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปนานๆ แต่ผมก็สังเกตุว่าเธอเริ่มหายใจแรงขึ้น ผมจึงหันไปหาเธอเห็นเธอทรมาณมาก
**อากิ...อากิ...เป็นอะไรไป**เมื่อผมเห็นแบบนั้นจึงโทรเรียก รถพยาบาลไห้มารับ
อากิ...โถ่ อย่าเป็นอะไรไปนะ เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปไง ผมจะดูแลเธอจะรักเธอชัวชีวิตนี้ของผม อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ
ผมเฟ้ารออยู่หน้าห้องฉุกเฉินแล้วไฟห้องฉุกเฉินก็ดับลง หมอยานากิออกมาบอกอาการของอากิไห้ผมฟัง
**เธอไม่รอดแน่แล้วละ...อาการของเธอเกิดจากการต่อต้านของ...เส็นเลือดที่ไม่เข้ากับเธอบวกกับแรงดันเลือดที่เธอปลับสภาพไม่ทัน...ตอนนี้อยากพูดอะไรกับเธอเป็นครั้งสุดท้ายก็รีบๆสะ**หมอยานากิตบไหล่ผม ผมงงกับที่หมอยานากิพูด อะไรกันเป็นไปได้ยังไง วิทีของผมไม่พลาดผมทำ ดีที่สุดแล้ว เธอต้องไม่ตายสิ ผมเดินเข้าไปในห้องพบเธอนอนเหมือนเหนือยๆ ผมจึงเดินเข้าไปไกล้ๆเธอ
**...เช...จัง...จำสันญาที่เรา...คุยกันได้ไหม...ถ้าฉันหายแล้ว...เราจะแต่งงานกัน...**
**อือ...ฉันจำได้**ผมพูดทั้งๆที่น้ำตายังคลอเบ้า
**คุณหมอยานากิคะ...ช้วยทำพิธี...ไห้เราหนอย...ได้ไหม**อากิพูดขอร้องเป็นครั้งสุดท้าย
พิธีแต่งงานในห้องฉุกเฉิน จึงกำเนิดขึ้น มีพยานมากมายนั้นก็คือหมอ นางพยาบาลทุกคนที่รู้จักเธอ ร่วมทั้ง ผอ ด้วย
**คุณจะรับเธอคนนี้เป็นภรรยาไหม**หมอยานากิทำพิธี
**รับ...ครับ**
**แล้วเธอละ**
**รับค่ะ**
**จ้าวบ่าวจูบเจ้าสาวได้ตอนนี้ผมขอประกาศไห้ทั้งสองคนเป็นสามีและภรรยากัน**
ผมจูบเธอนี้คงเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ผมจะได้จูบเธอแล้ว ผมมองหน้าเธอเธอไช้มือจับแก็มผมไว้น้ำตาของผมอาบมือของเธอ
**ตอนนี้...เรา...ได้...แต่งงานกันแล้วนะ...ฉัน...ดีใจ...ที่...ได้เป็น...ภรรยาของเชจัง...**
**ฉันก็เหมือนกัน**ผมจับมือเธอไว้
**ดีจังเลยนะ...ในที่สุด...เราก็ได้ทำ...ทำตาม...สัญญากันแล้วนะ...ต่อไปนี้ขอ...ไห้เชจัง...ดูแลตัวเอง...อย่าทำงานหักโหม...รักษาสุขภาพ...ถ้าชาติหน้ามีจริง...ขอไห้เราได้พบกันอีก...ได้อยู่ด้วยกัน...อย่างมีความสุข...วันนี้...ฉันมีความสุขมาก...ฉันไม่ขออะไรอีกแล้ว...............ลา.................ก่อน................เชจัง**
อา...................................................กิ เมื่อเธอพูดจบรางกายของเธอก็ไรแรง มานตาของเธอปิดลงอย่าสงบ เธอจากไปพร้อมน้ำตาของทุกคน หัวหน้ายานากิ จั๊กจั๊น ทั้ง ผอ ทุกคนร้องไห้กับการจากไปของเธอ ถ้าไม่มีเธอผมคงไม่มีวันนี้แม้เธอจะตายเธอก็ยังหวงผม ถึงตอนนี้ผมอยากขอบคุณเธอแต่คงทำไม่ได้แล้วเราจะไม่ได้พบกันอีกแล้ว....
ผ่านไป 1 ปี
**อาการเป็นไงบ้างครับลุง**
**ดีขึ้นมากแล้วล่ะหมอ** ตอนนี้ผมก็ยังดูแลคนไข้อยู่ ทุกครั้งที่ผมเดินผ่านหน้าห้อง 325 ซึ้งตอนนี้จะไม่มีไครใช้ผมจะเปิดประตูเข้าไป พบกับเงาของเธอ แม้เธอจะจากไป แต่ความรู้สึกก็ยังอยู่กับผม ถึงแม้มันจะเป็นเวลาแค่ 7 เดือน แต่มันช่างยาวนานจริงๆ ที่ได้ดูแลเธอ
**คุณหมอค่ะ คนไข้ห้อง334เรียกค่ะ**เสียงของจั๊กจั๊นซึ้งเรียกผม ทำไห้ผมต้องเดินออกจากห้อง ....อากิ....
เธอไม่ได้ไปไหน เธอไม่ได้ไปจากผมเลย ถึงแม้เวลาจะผ่านไปปีหนึ่งแล้ว แต่เธอยังอยู่ในใจผม ผมคงรักไครไม่ได้แล้วถ้าไม่ใช้เธอ เพราะเธอ...คือรักครั้งแรก...และครั้งสุดท้ายของผม.........อากิ..........

จบ